Азамат Әлібек. Құлап кеттік көңілсіздеу ғасырға

РОМАНС

Сөнбейді деп сенімнің шырағданы,
Кім алдады? 
Иә, рас кінәм бары.
Сағынышым айналып сандыраққа,
Көз ұшында сәттердің мұнарлауы.

Заңдылық па екі әлем тоғыспауы?
Бәлкім бізді көрінбес тор ұстады.
Періштем деп атауға серт бермеймін,
Пендешілік еткен жоқ періште әлі.

Құлазып ой, тоңып тән, құрып сүлдер,
Бәлкім бізді айырды күдікшілдер.
Менің жаным бірге ұшып кететіндей,
Үп еткенде шашыңнан үмітсіз жел.

Солғандай-ақ жүректің гүл күлтесі,
Сонсоң мыйда Мәжнүннің күңгірт есі.
Кездестірер әйтеуір «Мың бір түнім»,
«Мың бір күнім» немесе «Мың бір кешім»...

ЕРЕЖЕ

Сен кеткенде...
Үзілді, рас, жанарымда жәудір мұң,
Аңсарымды қай нүктеде қалдырдың?
Қуысында сақталмадық кеуденің,
Уысында кете бардық тағдырдың.

Өкінішті-ақ, ара ақыры мұз болып,
Көңіл тағы сарғаяды күзге еріп.
Құлап кеттік көңілсіздеу ғасырға,
Кешір құдай! Кешіре гөр бізді өмір.

О, не қылған керітартпа заман бұл,
Тебірене оқыр едім саған жыр.
Түстерімді өзің жорып беруші ең,
Жорылмайтын түстей болдың маған бір.

Қайтем енді кезеңге елтіп, жоққа арбап,
Өмір деген – мәнді естелік, тәтті арман.
Біз ешкімді кінәлаған емеспіз,
Жадымызда сағыныш пен сәт қалған:

– Үп еткенге үміт шырақ сөне ме?
– Сен жайлы ойға шарасызбын о, неге?
– Жапыраққа өкпеңді айтқың келе ме?
– Күнтізбеңе өткен қайтып келе ме?

Санам іші бітпейтұғын сан сұрақ,
Жандауысым сан сұраққа жаншылар.
Ережеге бағынбасақ жарар еді,
Терезеге үңілмесін тамшылар.

Сен жанымның жазылмайтын бүршігі ең,
Бәлкім содан ғұмыр емес мұң сүрем.
Күз жыласа жыры болар ақынның,
Қыз жыласа ғалам қоса күрсінер.

Сен білсең ғой. 
Кездім сосын түнекті,
Жалғыздыққа жұтылдым да түн өптім.
Аспан тектес қайғымызды ұмытып,
Жұбатам деп аласұрдым жүректі.

Жазмыш құрғыр, бұл – Тәңірдің жазуы,
Оған сенің жазығың жоқ, жазығың...
Ұялымнан естілердей наз үнің,
Қандай күйді кештің екен, нәзігім?
Мен кеткенде...

ЭЙФОРИЯ

Жан қиналар кезеңді елемей көп,
Ғұмыр кешіп келеміз сағынышпен,
Саңылауын сананың көлегейлеп.

Сығалайды ессіздік, бозбала мұң,
Түйсігімде бір шаттық кемсең қағар,
Бейуақытта жоғалта жаздағаным.

Қай тарапты бетке алсам жарық әр шам?
Мені бәлкім жолымнан адастырды,
Жалғыздарды Құдай деп таныған шақ.

Жұпар иісі гүлдердің елтеді кіл,
Ауық-ауық күрсінем даланы аңсап,
Айықпайтын кеудемнің дерті еді бұл.

Қайырылмас бағзы миф, өткен аңыз,
Жұмақ-тамұқ, ақ-қара...
жаға жыртып,
Көбелектей күйгелек боп барамыз.

Азғын ойлар ұйқымды көп ұрлайды.
Бәрі де енді басталды... 
Сүйемін мен
ертегіні өмір мен өлім жайлы.

Ақиқатты сүйемін Тәңір жайлы!

КҮЗГІ ИНСТИНКТ

Жапырақ – дос. 
Күз – мұңдас. 
Қазан – құрбым,
Жаңбыр – мөлдір тамшысы ғазал мұңның.
Гүлдер – нәзік жанымның жұпары ғой,
Күлтесіне жиналған тозаң құрғыр.

Қолшатырлар. 
Саябақ. 
Сыршыл қала,
Ең аяулы үр әуен – тырсыл ғана.
Тұнжыр аспан астында тұнық өмір,
Қайшылықтар жымдасқан тылсым ғалам.

Тынымсыз жел еркіне жүз билеткен,
Қанатын көктем сүйіп, күз күйреткен.
Құстар менің тәуелсіз көршілерім,
Туған жерден сәлемін үзбей кеткен.

Жұлдыз ақсын, бұлт көшсін, жай құласын,
Жалт қарауға шыдамай қаймығасың.
Шашылады моншақтай жапырақтар,
Жасырады, дүние-ай, қай күнәсін?

Қайтқан құстар – бақ дерсің орнамаған,
Жапырақтар – хат дерсің жолдамаған.
Балконымның алдында селдір ағаш,
Қол қусырып қарап тұр ол да маған.

Тамсанғанын сеземін ай алыстан,
Ой түбінен іздеймін баяғы ұшпақ.
Жаутаңдайды әлдекім айна алдында,
Жанарынан таныдым. 
Аянышты-ақ.

Көлеңкелер әлдене күбірлейді,
Бейне күн де іңірге күлімдейді.
Тым құрыса жазмышты жазар кезде,
Құдай неге маңдайға үңілмейді?
Бәлкім бәрі басқаша болар ма еді...

МҰҢ

«Құшағында жаз қалды қоңыр түннің...»
Есенғали Раушанов

Дәл осылай,
Жаз да өтті, баянсыз тамыз бітті,
Өртке тиген тәніндей көбелектің.
О, неге күзге мұнша жан үздікті,
Бейғам көңіл неліктен елең еттің?

Кешкен сезім, өткен сәт кімге аяулы,
Кетеміз бе ап-ауыр мұң арқалап?
Қала жатыр күрсініп мың бояулы,
«Қош» айтысып достарға сыңар қанат.

Кім ойлаған бітер деп бәрі бұлай,
Жүректерді қайтеміз алып-ұшқан?
Аңсадым ғой, қарашы, жарығым-ай,
Не бар басқа, арайлы сағыныштан!

Шаршадым ғой, сарғая жолға қарап,
Жақын едік.
Ең жақын жатқа айналдық.
Екеумізге арналған жолдаманы ап,
Бірімізді-біріміз таппай қалдық.

Жолымызды мың күдік шырмап алды,
Жанымызды қинайды зарық-өмір.
Сен бақытты болсын деп бұл ғаламды,
Сағынышқа бояймын сары-қоңыр.

Күзден кейін бір өмір басталардай.
Ұнатасың, күтесің неге күзді?
Жаздан кейін бұл қала бос қалардай,
Бейғам көңіл неліктен елегізді?..

НҮКТЕ

Біз нүктеміз.
Мен де нүкте.
Сен нүкте.
Табысқанбыз жүрек іңкәр ендікте.
Жұлдыз ғұмыр ағып түсер жалт етіп,
Жер бетіне сүю үшін келдік пе?!

Сүю – шіркін, шексіз бақыт, ғазал нұр,
Ғазал нұрға боялды анық көз алдым.
Соңғы жұлдыз құлағанша мен сені,
Сүйіп өтем, айналайын, ажарлым.

Мақпал түнге жасырғандай мың сырды,
Көкке сыңар жұлдыздарға ұмсындым.
Кеудемізде жұлдыз-жүрек соғардай,
Аспан жаққа шақырады тылсым бір.

Сені іздедім, бағытымнан жаңылдым,
Шырағданым жұлдызды аспан, лағыл-мұң.
Жолықтың сен, жылдар бойы күткенім,
...Жұлдызға іңкәр жүрегіммен сағындым.

Сағыныштың дариясын кештім жүз,
Жолды өткердім, жылды өткердім аңсаумен.
Жанарыңда жымыңдайды қос жұлдыз,
Жалыныңа жанымды өрте, жан сәулем.

Жұлдызқанат армандарым бүрледі,
Жұлдызқанат армандарың бүрледі.
Екеумізге ынтық көзбен қарайды,
Алматының таулары мен гүлдері.

Көк жүзінде моншақтайын шашылған,
Аққан жұлдыз – жанарыңнан нұрды үзу.
Сертім осы, алыстама қасымнан,
Менің асқақ ғұмырымның жұлдызы.

Үміттерге жалғап алсақ құс жолын,
Күдіктердің кісендейміз күш-қолын.
Күллі ғалам күзетеді мен болып,
Жанарыңнан жұлдыз ағып түспеуін.

Мың бояулы, мұнаралы шаһардан,
Сені тастап жат өлкеге кете алман.
Біз жай ғана жұлдыз-жүрек адамбыз,
Бір нүктеден бір нүктеге бет алған.

VA-BANK

Себеп іздеп арамызды жалғайтын,
Жүрген шығар сағынышың сарғайтып.
Жастығыңа сіңіп қалған жасыңды,
Қапелімде құрғатармын мен қайтіп?

Дала мынау даналық пен ой кезген,
Ойлы адамға бақыт бөтен, қайғы өзге.
«Сүйгендерді Тәңір сүйер» дейтін-ді,
Біз құдайдан алыстадық қай кезде?

Күнделікті сабылыстан қол үзіп,
Өзің жақтан қол бұлғайды көп үзік.
Өтті ғұмыр мәңгі аңсайтын түстей боп,
Кеттік қалай?
Бітті неге?
Со қызық...

Куә соның барлығына кәрі аспан,
(Көл боп тұнған өксігіңді толастат.)
Қарашығың талғанынша қарарсың,
Жүріп өткен жолдарыма адасқақ.

Бұлдырайды шерге айналған сол бейне,
Жалған үміт, арзан уақыт емдей ме?
Жалғыз қалсаң егілерсің сен үнсіз,
Жалғыз қалсам күліп те алам мен кейде.

Өзің түгіл есіміңді құрметтеп,
сүйер едім... 
Сүю бізді жынды еткен.
Жалықтық па? 
Ең аяулы сәттерді,
Арашалап ала алмадық дүрмектен.

Мейлі бәрі керісінше, дұрысы,
Жазығың жоқ, жазарым көп мұң үшін.
Кешір жүрек, кешір кезең сезімсіз,
Естеліктер құрысын ба? 
Құрысын!

(Мейлі бәрі керісінше, дұрысы)

Ақынмен сұхбат: Азамат Әлібек: «Махаббат деген – осындай болады екен»